Hobbels, hobbels, hobbels

Heerlijk gegeten in Kisolanze guesthouse, mag wel zeggen een romantische atmosfeer ondanks de nog steeds onrustige ingewandjes. We slapen heerlijk het is echt muisstil en we slapen weer eens onder een muskietennet! Om 05:00 zet iemand een overlander (vrachtwagen om mee te reizen) aan en laat gedurende 20 minuten z’n motor draaien, dan nog even claxonneren en de rust is weer daar. Vreemde types...We ontbijten in alle rust en vertrekken rond 09:00 een afstand van 120 Km waarvan 80 onverhard. Dat onverharde deel varieert enorm, van prima tot redelijk tot slecht, soms rotsig, soms zanderig, kortom variatie! Het slagschip voelt zich hier duidelijk in z’n element maar ik doe het toch liever rustig aan. Eerst komen we een paar honderd schoolkinderen tegen, ze komen terug van de kerk. Vervolgens rijden we door dorpjes heen, vooral heel rustig om ongelukken te voorkomen maar om ook vooral te zien hoe mensen leven. Het zijn veelal armoedige hutjes, soms zelfs van steen maar vaak van klei met rieten dak. We komen steenbakkerijtjes tegen. Armoedig is de enige term die ik kan bedenken! Maar wat een vriendelijkheid!! Overal gaan handen en handjes omhoog als we langsrijden. We laten brommertjes inhalen en krijgen vervolgens een toetertje als dank. We rijden echt niet sneller dan 30 Km per uur en vaak halen we dat zelfs nog niet. Het is echt een prachtige tocht, ik wilde meer van Tanzania zien, nou dat is volop gelukt, echter het maakt je nog meer bewust van het feit dat veel mensen het hier slecht hebben. We duiken onderweg even de berm in wat me op een schrobbering van Haantje komt te staan, maar er komt ons een vrachtwagen tegemoet, onvoorstelbaar dat dat ding zich hier begeeft! Ik krijg een stevige honk en knipperlicht als dank!
Onderweg duikt nog een obstakel op, het lijkt een soort van brug opgebouwd uit planken, gaat dat ons slagschip dragen?? Er staat nog een heel verhaal bij maar ik besluit door te rijden een slagschip van 2,5 Ton moet lukken....Voordat Haantje er erg in heeft zijn we er overheen!

Onderweg komen we een aantal vrachtwagens (5 á 6 schat ik) tegen met mensen achterop dicht op elkaar gepakt. Het lijken vrouwen/meisjes te zijn want er wordt uit volle borst gezonden op een toonhoogte die je niet aan mannen toedicht. Op een pleintje worden ze uitgeladen. We laten de stoet passeren en zien plots een auto met een groot wit kruis met een foto (naar het lijkt van een nog jonge man). Dit moet een begrafenisstoet zijn. Maar waarom alleen vrouwen/meisjes? We zullen het nooit weten...

We weten het wel!! Navraag levert op dat het inderdaad een jonge knaap betreft die is neergeschoten! Het verhaal van de dames klopt ook, de mannen komen eerder en worden geacht de kuil te graven, dus arriveren de dames later!

Haantje heeft inmiddels alle vertrouwen in de navigatie, zelfs op deze zandwegen geeft ie exact aan welke weg te nemen. Voor wie ooit Afrika induikt, tracks4africa, gewoon als app op je mobieltje.

Onze aankomt is een vrolijke, Alouis staat ons met twee zwaaiende armen op te wachten. Hij verbaast zich als we vertellen welke route we hebben genomen en verteld erbij dat mensen vaak verkeerd rijden. De enige zorg die ik nog had is of dit de goede HillTop lodge is er is er nog eentje....dat blijkt zo te zijn en na het invullen van de paperassen gaan we naar ons huisje, er staat een joekel van een bed in de ruimte en verder, ja net niet, maar we gaan ons hier wel vermaken. Voor het grootste deel van de dag gaan we Ruaha NP in. Het is droog enorm droog, Alouis weet te melden dat er recent 6 nijlpaarden zijn gestorven omdat de plas waarin ze vertoefden helemaal opgedroogd is. Waterputten zijn er niet. Er schijnt veel wild te zien te zijn, morgen dus, vandaag tanken we bij!
Oh ja we komen aan en worden door Alouis met open armen ontvangen, als Haantje uitstapt rolt er een fles rode wijn uit de auto, Alouis kan hem nog net opvangen..we komen goed binnen!
Vanochtend Ruaha in, het is nog 10Km naar de gate over een hobbelige weg. En dan het papierwerk....Er staat een bureautje buiten waar ik me in dien te schrijven en dus verstrek ik naam, kentekenplaat nr, paspoort nummer moet ik voor terug, nummer van het rijbewijs moet ik voor terug, telefoonnummer geen idee (Tanzaniaans nummer) dus bel ik een van de mannen en vul het telefoonnummer in. Moet ik voor terug betekent terug naar Haantje...Ik bezorg ze de rest van de gegevens en dan mag ik me bij één van de volgende loketten vervoegen...Gelukkig zijn er geen wachtrijen en word ik direct geholpen. Wat vraagt de man?? Telefoonnummer, kenteken, rijbewijsnummer....Ik zeg tegen de man just a moment...ik loop terug naar de tafel waar ik net alles heb ingevuld en neem het boek mee naar het andere loket...tel me what you want to know....Ik lees vervolgens voor uit eigen werk. Organisatie organisatie....Vervolgens wil de man m’n permit uitprinten...ook dat wil niet lukken...ik meld hem dat ie maar iets op papier moet krabbelen, wat ie doet. We pakken onze auto en willen door de gate rijden, daar staat de man van het loket met een uitgeprinte permit en een grote glimlach! Je vergeet direct het geknoei en de desorganisatie zo’n glimlach maakt veel goed.
Eerder op de ochtend raken we in gesprek met één van de gidsen. Ik vraag hem of ie Taylor Safari’s kent. Hij kijkt me even aan yes Mike Taylor zegt ie. Hij weet dat de man overleden is en kenmerkt Mike als een lieve vrolijke man iets wat ik slechts kan beamen. De man heet Norm en rijdt met twee iets oudere Duitse gasten rond. Hij vertelt nog dat hij Humberto Tan en Johnny de Mol heeft rondgereden. Ik moet hem helpen met de titel maar als ik tegen hem zeg “Waar is de Mol” zegt ie yes!!
We wisselen telefoonnummers uit voor het geval we wat zien in Ruaha.
Die ochtend zien we op flinke afstand een troep Leeuwen, zeven in totaal waarvan 3 jongen. Als snel sluit ook Norm aan met z’n gasten. Ik hoef hem niet meer te bellen!
Om 13:00 is het heet en gortdroog in het park en we besluiten terug te gaan naar de lodge om te chillen. Om 14:30 gaat de telefoon, het is Norm waar we zitten, hij heeft een luipaard gezien!! Ik meld hem dat we al terug zijn in de lodge, maar toch top dat hij de moeite neemt!