Gedoe

Toch wel even schrikken als het land waar je naar toe gaat verbonden wordt met Ebola. Tuurlijk is het waar dat er iemand overleden is aan Ebola had ook in Nederland kunnen gebeuren....iemand die in Congo is geweest overlijdt in Tanzania. De dagen erna hoor je niemand er meer over, storm in een glas water?? We houden het in de gaten maar op vrijdag zijn alle berichten hierover 4 of 5 dagen oud en als ze recent zijn is het oud nieuws van 4 tot 5 dagen geleden...Wel raar dat Tanzania niet gewoon openheid van zaken geeft...zegt voldoende!

Vanochtend vroeg op, de buuf gaf vroeg aan dat ze klaar was om ons weg te brengen en dus zetten we om 7 uur twee tassen van bijna ieder 23 kg achter in de auto en gaan we op weg naar Schiphol. Ik maak me altijd wel een beetje zorgen over m’n socialiseren vroeg in de ochtend en dan met name als het op het formele gedeelte aankomt. Schiphol heeft veel aan de wachtrijen gedaan maar het krijgt steeds meer een Amerikaans karakter van handelen. Wat men vooral gedaan heeft is meer ruimte voor wachtenden creëeren met (tot voor kort alleen in de USA) paaltjes en banden!! De paaltjes met banden om ons door de bureaucratie heen te leiden beginnen (te) lange vormen aan te nemen. Om eerlijk te zijn ik heb er een hekel aan! Ik verdenk de mensen die erbij staan er ook altijd van dat ze het heerlijk vinden om bij zo’n lange rij te staan, hij kan niet lang genoeg zijn!! Ik zie voor me een pad in alle vriendelijkheid gevormd van een meter of 40. Het pad is geheel leeg en prachtig afgepaald....en dus zeg ik tegen Haantje “duik er maar onderdoor!” scheelt toch weer 80 meter en dat voelt om deze tijd als 160! Heb geen zin om te bukken en maak het bandje los zoals ik de daartoe bevoegde personen al zo vaak heb zien doen, echter ik ben onbevoegd!! De tas en de rugzak moeten ook mee en al snel blijkt zo’n band weer bevestigen met tas en rugzak toch lastiger dan gedacht en daarbij ik ben ook nog onbevoegd! Een KLM dame (type juffrouw Ank uit de luizenmoeder) komt al snel op me af “wat doet U nu, dat mag niet!!” Ik voel direct verdedigen heeft geen zin (ik weet het ik ben onbevoegd!) en dus laat ik gelaten de schrobbering van de KLM dame over me heen komen...Ik verwacht dat ze elk moment kan gaan zingen “Hallo allemaal wat fijn dat jij er bent....” of dat ze me terug stuurt om me voor straf alsnog die 80 meter af te laten leggen....maar juf Ank heeft helemaal gelijk! Als ze me echter gaat beschuldigen van voordringen zijn de rapen gaar en ontluikt m’n tegengas! Het vervelende is dat ik ook nog bij haar de boarding pas moet tonen en dus gaat ze in gesprek met een klein jochie en laat me links liggen ik zal het voelen....Ze heeft gelijk!!! Ze heeft helemaal gelijk, ik heb het er zelf naar gemaakt!! Ik wend me tot de collega links daar worden we vlot geholpen...We vervoegen ons vervolgens in de nieuwe rij gevormd door prachtige paaltjes en banden voor de “dropoff” van de bagage.

Ik wil nog maar één ding koffie en een broodje met kaas!! Dat laatste is nog wel een dingetje, gewoon een broodje kaas op Schiphol....Er liggen echt de heerlijkste broodjes maar alles is overdekt met pesto en olie en ja mozzarella is echt top maar ik blief liever een gewoon broodje kaas vroeg op de ochtend! Ik besluit er bij een uitstalling gewoon om te vragen, de man is alleraardigst en maakt met een grote grijns twee broodjes kaas voor me! Ben de schrobbering van de KLM dame al weer vergeten ik heb m’n koffie en een broodje kaas!!

In het vliegtuig valt me al snel het wifi embleem op, kan niet nalaten de KLM dame te vragen of het ook werkt...ja hoor zegt ze maar alleen whatsapp! Natuurlijk rijdt vanmiddag dhr Verstappen en dus besluit ik R of T te vragen me op de hoogte te houden, er is wifi aan board en whatsapp doet het.....zei de dame van KLM. Het is een voorbode van het soort wifi dat we de komende weken wel vaker tegen zullen komen...

De aankomst verloopt die enkele keer dat ik boodschappen moet doen bij AH vergelijkbaar met AH. Ik sta altijd in de verkeerde rij, zo ook nu! Uiteindelijk besluiten we ons uit onze rij te worstelen en sluiten achterin een andere aan. Na anderhalf uur staan we voor een enorm aardige beambte en al vlot ben ik de tijd wachten vergeten.

De aankomst in ons verblijf voor drie nachten is een beetje een deceptie...een net weer niet verblijf. De douche werkt wel prima en na wat warm water en iets te drinken duiken we ons bed in. De nacht brengt geen echte nachtrust, blaffende honden kraaiende hanen om 2 uur in de nacht....ze deugen echt niet die hanen hier! Die nacht ligt er een grote plas water rond het toilet...en dus meld in me die ochtend bij de receptie. Ik geef aan dat ze vast weten dat het toilet lekt....we krijgen direct een andere kamer!

Maar of we hier echte nachtrust gaan krijgen ik betwijfel het.
Het zonnetje doet goed en al snel verdwijnt het beetje nukkige gevoel en na een lekker ontbijtje gaat het al snel beter.
We hebben geplanned om maandag boodschappen te doen echter wil toch wel graag m’n telefoon van Tanzaniaanse belminuten voorzien...heb zo het gevoel dat dat best even zou kunnen duren. Een knaap van L’Oasis biedt aan mee te lopen toch wel handig zo’n eerste dag. Het installeren van een simmetje is toch wel een operatie. M’n paspoort wordt gefotografeerd er worden foto’s van me gemaakt, dat wordt opgestuurd en dan is het wachten op toestemming....afgewezen en dus doorlopen we nog een keer hetzelfde ritueel. Denk dat we hier een uur bezig zijn geweest maar we hebben Tanzaniaanse belminuten! Merk dat m’n Hakuna Matata gevoel nog niet op orde is, kon ook nog wel even duren ben ik bang. Morgen wat wijn, water en eten voor onderweg halen, in de middag komt de auto, ben benieuwd naar de leeftijd...