Wrong overtaking en een lijkkist

Het eten in Dodoma was wel grappig. Ik vroeg om een tafel voor twee buiten. Er stond verder niets buiten en toen de dame met “yes that’s no problem” antwoordde moest ik toch nog even doorvragen om er zeker van te zijn dat ze het echt begrepen had...en zo zitten we naast elkaar in het zonnetje buiten te eten, twee heerlijke pizza’s.
De volgende ochtend betaal ik de rekening en zie dat ze ook de kamer in rekening hebben gebracht. Gedoe aan de balie waar ik in de vroege ochtend niet echt goed tegen kan. Uiteindelijk wordt alles geregeld en vertrekken we na een ontbijtje richting Singida.

Ons slagschip heeft niet echt veel power bij het inhalen van alle vrachtwagens. Inhalen doet men hier overal, doorgetrokken streep, dubbele doorgetrokken streep maakt allemaal niet uit en ik ben....flexibel en waar nodig haal ik in. Ik zit inmiddels al een tijdje achter twee vrachtwagens en als we een dorpje binnen rijden doemt er een flinke drempel op. Ik pak m’n kans, ik zie dat de tegenovergestelde richting vrij is en haal beide vrachtwagens in, zo die zijn we kwijt...dacht ik...Twee honderd meter verderop is een politiepost en ja hoor we worden aangehouden. De agent in wit uniform heeft een grote grijns op z’n gezicht en vraagt me of ik Swahili spreek? Nee is m’n antwoord verder dan pole pole (rustig rustig) kom ik niet. Hij vraagt waar we vandaan komen en waar we naartoe gaan. Ik vertel hem onze route en vooral dat we zo van Tanzania genieten en dat iedereen zo vriendelijk is (baat het niet schaadt het ook niet). De man spreekt bijna geen woord engels, echter de dame op de achtergrond wel, ze brengt haar gezicht naar voren en zegt “wrong overtaking” haar gezicht is veel serieuzer dan die van de agent en ik had me al helemaal verzoend met een boete...Ja wat doe je dan?? Schuld bekennen of de vermoorde onschuld spelen?? Ik kies voor het laatste, oh mocht ik daar niet inhalen?? De agent met de grote glimlach neemt het gesprek weer over, you can go zegt ie!! Dan komt de dame er nog even bij en vraagt Anita haar naam. Ze stellen zich beiden met hun voornaam voor we schudden handen en opgelucht vervolgen we onze weg naar Singida. Een boete valt hier best mee, 15$ voor de eerste, en ook voor een tweede en ook voor een derde, echter betalen moet op een politiebureau, daar heb ik echt geen zin in. De reis verloopt met af en toe een buitje voorspoedig. Bij iedere doorgetokken streep waar we ingehaald worden blijven we herhalen “wrong overtaking!!”

In het hotel in Singida worden we meegenomen naar de bovenste verdieping, ze hebben geen lift en ik voel al ik mag zo de tassen de trap op tillen. Men wil ons best met de tassen helpen maar ik kan dat niet over m’n hart verkrijgen om anderen onze koffers naar boven te laten zeulen. Waarom naar de derde verdieping vraag ik de receptionist. There we have our best room. Inderdaad een lel van een kamer met uitzicht over het meer van Singida. Nu alleen nog wat beter weer. Morgen Mwanza!

We vertrekken om 06:30 vanuit Singida een afstand van ongeveer 440Km. Ook hier is het in het hotel onduidelijk of de kamer al betaald is, echter de houding is hier anders dan in Dodoma. “We know the agency that booked it, don’t you worry!”. Kijk dat kan ik aan vroeg in de ochtend.
We passeren vlak buiten Singida naar schatting 150 vrachtwagens die naar het lijkt allemaal voor de weegbrug staan. Geen idee waarom en waarvoor dit nodig is maar we laten een flink aantal vrachtwagens al vroeg achter ons.

Wat is er onderweg allemaal te zien vraag je je wellicht af. Behalve vrachtwagens tot de nok toe geladen met van alles en nog wat die zwaar roetend hun spul vervoeren, vele dorpjes met veel reuring, zijn het vooral de fietsers en de motortjes die de aandacht trekken. Waarom? Wel simpel omdat ze van alles (vooral te veel) vervoeren. De fietsers zijn vaak beladen met vele jerrycan’s met water dat soms uit een pomp ergens gehaald moet worden of ergens uit een watertje wordt geschept. Natuurlijk zien we ook vaak vrouwen en kinderen met van alles op het hoofd dat maar water kan bevatten. Vaak ook zien we fietsers met enorme zakken houtskool (om op te koken) achterop. Dat zijn geen zakjes die wij voor een bbq benutten maar een zak met een hoogte van 1,5 meter en een diameter van 0,5 meter, kortom een zware lading voor een fiets.

De motoren vervoeren behalve mensen alles wat je op een fiets kunt vervoeren maar verbaasde me wel wat er op één van de motoren onderweg zat. Vanuit de verte zagen we een voertuig opdoemen dat er een beetje uitzag als een klein vliegtuigje. Bijzonder was het zeker en dus vroeg ik Haantje om te filmen, iets in de categorie “Wat vervoert men in Tanzania per motor?”. Terwijl Anita aan het filmen is ontwaar ik wat de man achter op de motor heeft een lijkkist!! Ik blijf nog even achter de man rijden en zie hem afslaan bij een ziekenhuis!

Is zelf rijden in Tanzania gevaarlijk? Ik ben van mening dat dat niet het geval is, het verkeer in Nederland is vele vele malen drukker! Er zijn echter weggebruikers waar je extra op moet letten. Vrachtwagens denk je wellicht? Nee, die zijn enorm sociaal, als ze kunnen geven ze je de ruimte om te passeren en een hand uit de auto als dank levert altijd een stevige “honk” als dank op. De brommertjes en de fietsers op de snelweg? Nee, ook die gedragen zich voorbeeldig, als ze al op de weg rijden (meestal rijden ze op het verharde deel naast de snelweg), zodra ze merken dat er een auto aankomt begeven ze zich naar het verharde deel naast snelweg.

Het zijn vooral de grote bussen (die gebruikt worden tussen de grote steden) en de kleine bussen (voor vervoer tussen de dorpen) die voor de gevaarlijke situaties zorgen. Nogmaals “wrong overtaking” gebeurt veel. Soms kan dat maar ook vaak denk ik “stel dat er nu een vrachtwagen van de andere kant komt?” Vaak ook geeft een vrachtwagen aan dat ik kan inhalen...maar wil ik daarop vertrouwen?? Ik kan niet anders dan me zelf te overtuigen dat inhalen veilig is en ja in de ogen van oom agent wel eens in de vorm van “unsafe overtaking”.
Terug naar de bussen. Onderweg zie ik een rijtje auto’s op de andere weghelft met voorop een grote bus. Tot mijn stomme verbazing komt er vanachter de bus een tweede bus die redelijk kort voor me begint in te halen! Twee bussen naast elkaar past ook in Tanzania niet! Gelukkig is de maximum snelheid hier 50 maar er is minder politie op de been als op het oostelijke deel van onze trip! Er rest me niets anders dan knipperen met de lichten, afremmen en bereid te zijn om nog verder naar links uit te wijken. Het is niet echt een heel gevaarlijke situatie geworden, maar het geeft aan hoe de bussen hier rijden. Als we zo’n ding achter ons hebben kun je er donder op zeggen dat hij direct begint met inhalen! Heuvel op, voor bochten, één of twee doorgetrokken strepen het maakt ze echt niet uit! In zo’n bus zitten toch al snel 50 tot 60 passagiers waar ze verantwoordelijk voor zijn maar het lijkt ze niet uit te maken.

Ik zie voor me een klein busje rijden en achter me een klein busje opdoemen die mij inhaalt en vervolgens ook het busje voor me. Dan komt er een vrachtwagen van de andere zijde....Doordat het busje voor me afremt kan de andere er net nog op tijd tussen!! Het idiote is dat 150 meter verder beide busjes naar de kant moeten om passagiers in en uit te laten dus waarom inhalen? Ik zal het nooit begrijpen. Navraag bij een goede vriendin levert op dat dat precies de reden is waarom ze nooit met de bus reist, het is gewoon te gevaarlijk!

Tegen drieën bereiken we onze bestemming. Haantje corrigeert de navigatie nog iets onderweg, waardoor we niet verder Mwanza in hoeven. Het is vreemd, in de parken kent deze navigatie alle kleine zandpaden, maar rondom steden wil hij nog wel eens onverwachte/overbodige routes kiezen.

Bij aankomst krijgen we de sleutel van onze kamer, ik zeg voor de grap tegen de man achter de balie “I assume this is the best room you have?” en geef hem er een knipoog bij om aan te tonen dat ik geen suite verwacht. De man lacht en zegt “For sure sir this is the best room I have” en geeft me een knipoog terug. Groot is onze verbazing als we naar een boot op het Victoria Lake worden gebracht, een prachtige grote ruimte met een groot bed, airco, douche en een plekje op de voorplecht van “The Queen of Africa” om te zitten. Hier hebben we 2 dagen om uit te rusten voor het stuk naar de Serengeti. Als ik terugloop om onze koffers te halen dank ik de man van de receptie “for the best room of Tilapia”. Die avond eten we heerlijk buiten op het terras. Als we uitgegeten zijn barst er een stortbui los boven lake Victoria. Morgen uitgenodigd voor lunch door iemand die in Mwanza woont...