De hel van het noorden

Het is donderdag 17 October en we zijn vroeg wakker. De tassen gaan weer het slagschip in en vervolgens vertrekken we vanuit Mbalengeti richting Kogatende, in het noorden van de Serengeti tegen de Keniaanse grens aan. We besluiten eerst te gaan tanken in de Seronera streek. We weten dat daar het enige tankstation zit. Al snel stuiten we op een stuk of 5 auto’s die naar een luipaard kijken/zoeken. We sluiten netjes in de rij aan en aanschouwen het gedrang van de auto’s, er komen er meer en meer en de chaos wordt groter en groter. En dan zien we gedurende een seconde of 10 het luipaard, een vrouwtje! We wachten nog een kwartiertje en besluiten dan om weg te gaan, we moeten nog een flink stuk rijden (120 kilometer volgens de reisbeschrijving met een gemiddelde snelheid van 30 à 40 kilometer per uur best nog een stukje). Als ik weg wil rijden stopt er een auto naast me, met achter het stuur een Tanzaniaan met een grote grijns. “Hè do you remember me, we met in Tarangire, two weeks ago!” Inderdaad we hebben daar met een chauffeur staan dollen. Door het raam geeft hij me een Tanzaniaanse handdruk en wenst ons veel safari plezier.

Als we verder rijden verandert de weg in een wasboard! Er zijn 2 opties, of accepteer de Afrikaanse massage of verhoog de snelheid naar 60 à 70 Km, ik kies voor de eerste optie, veiligheid voorop! Zelfs het slagschip raakt ervan onder de indruk en plotseling horen we vreemde geluiden vanonder ons slagschip. Eerst de banden checken, die zijn prima niks mee aan het bandje en dus besluiten we ondanks het vreemde geluid door te rijden naar het tankstation, waar zo weten we ook een garage is.

Als we aan komen rijden is het al rond 12:00 uur. We vragen de mannen van de garage een blik te werpen en bellen Yusuf onze contact persoon. Diagnose levert op dat een beschermplaat van de tank los zit, die zit normaal gesproken vast met een riem echter die heeft de geest gegeven op het wasboard. De mannen repareren het met een stuk touw en op mijn vraag of ze daar een week garantie op geven krijg ik als antwoord “a whole month”. We tanken en tegen 13:00 rijden we weg, het voelt als laat....

We rijden het stuk naar het noorden en merken al vlot dat onze telefoon hier geen service heeft, dat is vervelend we kunnen dus niet even bellen met ons kampje of wie dan ook. Bovendien hebben ze daar ook geen GSM dekking en zijn ze alleen via internet bereikbaar maar ja dat hebben wij weer niet!

We hebben de coördinaten ingevoerd in onze navigatie zoals opgegeven. Verder doen we nog even navraag aan een passerende auto, de man weet te melden dat we bij een bordje van een giraffe en olifant linksaf moeten. Dat komt exact overeen met wat onze navigatie aangeeft en vol goede moed beginnen we aan de laatste 18 Km.

Als we nog maar net op de weg zitten zien we een auto staan bij 3 cheetah’s. Het is een prachtig gezicht, de beesten liggen ontspannen in de zon en draaien zich zo nu en dan om. We genieten er een kwartiertje van en besluiten dan om door te rijden naar ons eindpunt, het is inmiddels 16:00 uur maar met nog 15 kilometer te gaan moet het lukken om voor donker binnen te zijn dachten we...

Als de navigatie aangeeft dat we onze bestemming hebben bereikt zo rond 16:30 hebben we toch wel een klein probleempje..Van ons Kogatende greencamp is niets te bekennen. We besluiten nog een kilometer of vijf door te rijden, maar als ook daar geen teken van tent is besluiten we terug te gaan. Het idee is terug te rijden naar Lobo en daar maar een nacht te boeken, dat moeten we voor donker kunnen halen.

Op de weg terug vragen we een tegenligger naar het kamp en hij geeft aan dat we maar achter hem aan moeten rijden en dus rijden we terug naar waar we vandaan kwamen in de veronderstelling dat de man de weg weet. We rijden zeker 30 Km verder over een weg onder constructie, grote hopen grond nopen ons tot slalommen en dan stop de man en wijst ons rechtsaf te slaan, met de mededeling “go to the ranger post, they will help”. Het is inmiddels 17:30 en de avond komt met rasse schreden naderbij.

Ik voel al snel we gaan zeker niet voor donker binnen komen. Maar ja hoever is die ranger post?? Die blijkt nog eens 15 Km verder te zijn. We komen bijna niemand tegen en hebben het gevoel, hoe gaan we in godsnaam onze bestemming vinden? Als we onderweg een bordje zien waar Kogatende op staat stop ik en rijd achteruit totdat ik merk dat ik ergens tegenaan zit...Achter me staat een andere landsrover en ik heb hem net een duwtje verkocht! Ik stap uit verontschuldig me bij de man en geef hem het telefoonnummer van Yusuf. Het slagschip komt zo goed als ongehavend uit de strijd, maar ik baal als een stekker dat ik schade bij de man heb veroorzaakt, een deuk in het opgedane zelfvertrouwen! De man blijft uitermate vriendelijk en moet ook naar de ranger post. Op het bordje blijkt vervolgens ook nog Kogatende luxuoury tented camp te staan, dat is echt iets anders dan Kogatende greencamp, dus ook nog voor de kat z’n viool gestopt en schade veroorzaakt! Op m’n vraag waarom hij niet toeterde (hij had mij ook kunnen vragen waarom kijk je niet beter uit als je achteruit rijdt) geeft hij aan dat hij met de lichten heeft geknipperd....Ik probeer het vervelende gevoel van deze schade naast me neer te leggen, maar helemaal lukt dat me niet, daar is hulp voor nodig en die wordt geboden!

We rijden samen naar de ranger post en ik meld me bij één van de mannen met de vraag hoe we bij ons kampje komen. Hij vraagt me even geduld te hebben zodat hij kan proberen contact te maken met ons green kampje. Om 18:30 komt het verlossende woord en de hulp waar ik het eerder over had. Het kampje heeft geen auto en dus gaan de rangers ons brengen en zo rijden we in de Afrikaanse duisternis de Serengeti in. De mannen vragen ons flink door te rijden omdat het nog zeker anderhalf uur rijden is! Ik neem me voor ondanks dat we al een uurtje of elf onderweg zijn om het toch vooral safe te houden en zeg dat ook tegen de rangers. Ze stoppen regelmatig om ons weer bij te laten komen. De schade ben ik gedurende die rit van anderhalf uur kwijt, ik heb alle aandacht nodig om beesten te ontwijken de hobbels goed te nemen en ook nog op de weg te blijven. Zo tegen 20:00 uur bereiken we in de stromende regen Kogatende greencamp. We zijn blij en ook wel opgelucht dat we onze bestemming hebben bereikt, een rit om nooit meer te vergeten! Als ik probeer om een rit op de navigatie te plannen vanuit het kamp naar de locatie waar we naartoe gereden zijn blijkt er hemelsbreed maar driehonderd meter tussen te zitten. Echter de navigatie tekent twee lange strepen terug naar de “hoofdweg”, dat is dus 30Km in totaal. Naar later blijkt is er een weg tussen deze twee wegen, echter de navigatie heeft z’n grenzen. Laat vooral niemand zich zorgen maken, dit was het lastigste deel van de tocht en we hebben er verder geen schade aan ondervonden.

De dag erop ontbijten we goed en rustig en besluiten om een korte safari te houden, we rijden de weg die we ook in het donker gereden hebben terug naar de “hoofdweg” en volgen die nog een stukje langs de Keniaanse grens, richting Sands river en de Mara rivier. Sommige stukken herken ik van de nachtelijke trip, het spoor dat we reden had een lichte ondergrond wat er in het donker uitzag als een pad in de sneeuw. Om een uurtje of 12:00 zijn we terug en besluiten die middag bij te komen van “De hel van het noorden”!

We genieten van de rust op deze prachtige plek. Er barst een licht onweertje los met een rustig regenbuitje goed voor plant en dier. De lunch smaakt ons uitstekend!

Zaterdagochtend hoor ik plotseling bij het wakker worden een geluid dat er de dag ervoor nog niet was, het geluid van stromend water! De rivierbedding die er gisteren nog droog bij lag bevat nu een stroom water dat continue stroomt! Het heeft best flink geregend vannacht en er zal vast nog meer vallen. Op onze drive die ochtend zien we veel olifanten, maar ook wildebeesten, zebra’s, jackhalzen, giraffes, elanden, topi’s, thomson gazelles, wilde zwijnen, gieren maar de highlight van de ochtend zijn wel de vier cheeta’s die een robbertje stoeien met een hyena die voorbij hobbelt. Als we verder rijden komen we op verlaten vlaktes uit, we kunnen nog verder doorrijden naar de Mara rivier maar besluiten dat niet te doen, het is best nog een flink stuk rijden, de verwachting is dat alle wildebeesten de Mara al gepasseerd zijn en verder hebben we geen enkele vorm van communicatie bij ons en dus rijden we terug waar we nogmaals even stil staan bij de vier cheeta’s. Halverwege rijden we met ons slagschip tussen de laatste kuddes wildebeesten en zebra’s door een overdaad aan natuur om ons slagschip heen, mooier kan bijna niet.

Als we dan na thuiskomst aan de koffie zitten horen we het gebrul van een leeuw, redelijk ver weg nog. Het onweer doet ook nog een duit in het zakje....Morgen op naar Benaghi een tenten camp vergelijkbaar met waar we nu zitten.

Nu het in de middag vaak regent is het natte deel van de tent waar douche en toilet zich bevinden echt nat! De douche is een bush shower, een grote zak waar 20 liter water in gaat en waar een douchekop met kraantje aan zit. We douchen in de open lucht en ja als het regent helpt dat bij het douchen. Het toilet is van het type “longdrop”, de naam zegt het al het moet “long droppen” voor het de grond bereikt. Daarboven heeft men een houten toiletpot geplaatst, alleen de waterspoeling ontbreekt in dit geval en is vervangen door twee grote “mokken” zaagsel om het geheel een beetje beheersbaar te houden. Op zich best te doen, het bed is echt prima en enorm schoon, vannacht heeft het wederom veel geregend, we hebben geslapen als baby’s zoals ze hier zeggen. Als ze in de ochtend vragen hoe je geslapen hebt en je zegt “like a baby” levert dat altijd een grote glimlach op. We zijn hier de enige gasten en voelen ons de king and queen van de Serengeti, we eten dan ook zittend naast elkaar...

Rond lunchtijd zit ik dit verhaal te tikken en zie tot mijn stomme verbazing dat er pakweg tweehonderd wildebeesten staan te drinken in het stroompje dat gisteren is ontstaan. Op dat moment komt er jammer genoeg een safari auto van de overzijde, die door het stroompje rijdt en de wildebeesten verstoren, zonde het was een mooi gezicht. We hoeven niet lang te wachten en dan trekt er een paar duizend wildebeesten voorbij, ze hebben duidelijk haast, dit keer wordt het beeld niet verstoord door een safari auto en dat allemaal gewoon voor onze tent langs terwijl Haantje geniet van haar “leesplankje”.

Zondag ochtend vertrekken we met wederom een passagier, William hij moet naar het kampje waar we ook naar toe gaan. Wel handig hoeven we ook niet te zoeken. We moeten een klein riviertje over en rijden daarna een kilometer of vijf alvorens we op de weg komen die we op de heenweg naar Kogatende hebben gereden! Vraag me even niet waarom de navigatie vond dat e.e.a 300 meter uit elkaar lag!

We komen onderweg twee vrachtwagens tegen, de bemanning ligt languit in het gras. We vragen wat er aan de hand is, William vertaald, we wachten tot de zon de weg droog maakt, blijkbaar hebben ze moeite om vooruit te komen. De kortste weg naar Mwanza vanuit Arusha loopt door de Serengeti, de extra kosten om het park door te mogen besparen ze op diesel. Er staat ze nog wat te wachten, de wegen worden er in het noorden niet beter op!

De terugweg verloopt voorspoedig en we doen nog een loopje nabij Lobo. Niks te zien! Als ik zeg niks bedoel ik niks bijzonders, ja we zijn verpest! De tenten in Banagi zijn minder royaal dan in Kogatende, we gaan er niet op vooruit!