Niet mee met KLM, te jong en rioollucht.

We worden door Ton naar Schiphol gebracht en het enige waar ik nu echt naar uitkijk is een broodje en een kop koffie, hoe simpel kan het leven zijn. Het kost wat moeite om een broodje met kaas en prosciutto te bemachtigen maar met het kopje koffie ernaast genieten we er volop van!
We lopen op ons gemak naar onze vlucht en hebben het gevoel dat we alle tijd hebben. Ik heb met zorg het visum voor India ingevuld, het bevat onze pasfoto dus wat kan ons gebeuren...wel het volgende....We overhandigen de beambte bij het boarden onze paspoorten en ons visum. De man bekijkt de documenten aandachtig kijkt op en zegt vervolgens hebt U ook het formulier waar Granted op staat?? Heel vaag staat me bij dat ik behalve gigantisch veel vragen zoals bv wie is je vader en wie is je moeder en waar zijn ze geboren heb ingevuld maar dat ik ook nog ergens een document moet hebben met “granted” erop, een email oid. Haantje duikt in de papieren en ik stort me vol stress op m’n mailtjes...De man van de douane doet er nog een schepje bovenop, ja hoor een screenshotje is voldoende!!! Het zweet breekt me uit, zegt de man nu dat het e-Visum met daarop onze tronies helemaal niets betekent en dat ie alleen geïnteresseerd is in het e-mailtje waar ik aan refereer als dat vodjes waar “granted” op staat!! Ja het is echt zo.. Haantje roept gevonden!!!! De man van de douane is gelukkig, bij mij branden allerlei vragen op m’n tong, wat is het nut van een visum als ik ook het vodje met “granted” erop moet vertonen en waarom zeggen ze dat niet helder en waarom vragen ze dat niet bij het inchecken!! Godzijdank heb ik het uitgeprint en heeft Haantje het bij zich!!! Ik vraag me maar niet meer af wat het nut is van zo’n visum...onbegonnen werk!!!
De reis naar Delhi loopt voorspoedig en na iets minder dan 8 uurtjes staan we op Delhi airport. Ik vraag waar we ons moeten melden, het laatste loket wordt me uiterst vriendelijk gemeld. Ik zie iets van e-visa en zie vervolgens een bordje boven de 60 en onder de 13, aan beide criteria voldoe ik niet alhoewel die 60 wel akelig lonkt. Tuurlijk wil ik nog niet als 60 jarige behandeld worden en zeg tegen de beambte dat ik nog geen 60 ben en ook de dertien jarige leeftijd al ruimschoots gepasseerd ben. Normaal levert dat een glimlach op maar niet in dit geval, de man staart stoïcijns in ons beider paspoort en onze visa. Voor de zekerheid doen we ook al vast de mailtjes met granted erbij. Hij vraagt mij een stap achteruit te doen en met het apparaatje op de desk maakt hij een foto van me. Ook m’n vingerafdrukken worden gescanned, hi tech in India. Ik doe een stap opzij in de verwachting dat Haantje dezelfde procedure moet ondergaan, echter hij maakt geen enkele aanstalten om een foto en vingerafdrukken te maken. Hij plaatst een paar stempels en geeft me alle papieren terug. Ik ben stomverbaasd, uhhh “don’t you need a picture from my wife sir” “no sir she is over 60 and you are not”. Pas nu verschijnt er een grote grijns op z’n gezicht, hij ziet er de humor van in en met een “enjoy India sir” verlaten we de aankomsthal.
Inmiddels is het een uur of 2 op zoek naar vertrekhal 2. Via een kleine omweg (vertrekhal 3) komen we aan bij de incheckbalie van India air. De rij is niet echt lang maar het tempo van inchecken ligt erg laag. Zo is er een vrouw met 1 kind en twee enorme koffers. Het lijkt erop of ze een enorm gesprek heeft met de man achter de balie. Het duurt zeker een kwartier voor het lijkt of ze alles voor elkaar heeft, echter dan begint ze iets te zoeken in haar koffers, het duurt al met al zeker nog 10 minuten voor ze daadwerkelijk ingecheckt is, zelfs de in de rij aanwezige Indiërs ergeren zich zichtbaar. Om 4 uur zijn ook wij aan de beurt en al snel zijn staat we bij vertrekhal 20B bestemming Bubhaneswar!
Als we rond 7 uur instappen in de A320 zien we dat Air India hoognodig moet gaan renoveren, dit vliegtuig heeft echt z’n tijd gehad. Het opstijgen gaat gepaard met enorm veel herrie uit de motoren alsof ook die hun beste tijd hebben gehad. Na een minuut of 10 neemt de herrie af, blijkbaar is de olie tot alle draaiende delen doorgedrongen.
De aankomst verloopt soepel en als we buiten aankomen zie ik een Indiër snel een bordje wegstoppen, blijkbaar zijn we herkend, niet zo vreemd we vallen blijkbaar op in India. We zijn redelijk uitgewoond maar het Trident hotel is een prachtplek. Er staat die dag nog een bezoek aan de Sun Tempel geplanned en een bezoek aan grotten. We besluiten al snel dat we de grotten overslaan maar de tempel willen we wel bekijken. Het is een ritje van 2 uur en onze gids heeft er zin in. Hij woont in Kornak waar de tempel staat en weet er dan ook alles van. Het ontbreekt de man nog net aan een vlaggetje om z’n kroost bij elkaar te houden maar hij heeft aanleg! Kom here! roept ie zo nu en dan en weer wijst hij iets bijzonders aan. Ik ben moe en na verloop van tijd trek ik de goede bedoelingen en de lange verhalen van de man niet meer. Weer roept ie “kom here” ja prima “I go there” denk ik bij mezelf. De man voelt zich zichtbaar ongemakkelijk, ik vertel hem dan toch naar dat ik moe ben en even op mezelf rond ga lopen. De man begrijpt de boodschap we lopen nog 10 minuten op het tempelcomplex cq ruïne rond en vertrekken terug naar ons hotel waar we aan het zwembad een voortreffelijk Indiaas witte wijntje genieten met...ja met wat...We vragen naar de kipsate niet echt Indiaas echter wat blijkt die is uitverkocht. Ze hebben wel een visgerecht. Ik geef aan dat ik niet echt een visliefhebber ben waarop de ober doodleuk zegt “we can replace the vis with chicken sir!” Ze hadden er ook sate van kunnen maken! Ook goed laat maar komen!
We slapen als een blok die nacht en na een heerlijk ontbijtje vertrekken we richting Gobalpur. We schrappen het bezoek aan een textielfabriekje, doen toch het boottochtje op het meer. Heb nog een goed gesprek met de gids die snapt “wat voor toeristen we zijn” hij begrijpt de boodschap en zeer relaxed komen we aan in Gobalpur. Het hotel is niet echt top, men is driftig met een luchtje in de weer geweest, eigenlijk heeft men te zeer z’n best gedaan. Ik vraag of de ramen open kunnen, dat kan! Ik steek m’n neus naar buiten in de hoop op frisse lucht, niets van dat alles er komt een heerlijke rioollucht binnen, niet vreemd het riool ligt direct onder ons raam. Ik sluit het raam weer en probeer het andere raam, exact dezelfde rioollucht!! Ook niet vreemd ook hier ligt een rioolput onder het raam. Onze gids werpt zich op en al snel zitten we op een andere kamer, net iets prettiger.
Onze gids beloofd vanavond langs te komen, ik geef aan dat dat wat ons betreft echt niet nodig is. Ik hoop dat ie de vriendelijke boodschap die ik probeer te brengen begrijpt! We gaan het zien!
Die middag zitten we aan het strand van Gobalpur we zijn zeker met een man of 30 op de foto geweest, hele gezinnen gaan met ons op de foto. Veel jongeren gaan om de beurt met ons op de foto, het is een heerlijke middag aan zee!
Nu zitten we op het terras in de tuin, de metalen tuinset durf ik niet te bestijgen bang als ik ben dat het setje het niet gaat overleven. Inmiddels is Haantje aangeschoven na een avontuurlijke douche. De kerstverlichting is aan het is zo sfeervol in hotel Swoshi (zie foto).