Een hartslag van 180 er moeten spijkertjes in!

Vrijdagochtend 5:42 ik lig nog in een diepe slaap verzonken ...In m'n onderbewustzijn ben ik blijkbaar de dag aan het verwerken. Slang....losse planken in onze hut, kan zo naar buiten kijken....Ik voel iets over m'n bovenlijf kriebelen...Paniek maakt zich van me meester, met een schreeuw een hartslag van 180, kramp in m'n linkerkuit probeer ik dat wat over me heen kruipt van me af te gooien. Dat lukt, het blijkt de hand van Anita te zijn die me wakker wil maken voor onze vroege terugtocht per korjaal. Ik had beloofd iedereen om 6 uur te wekken, nou dat is prima gelukt. Lang geleden dat ik met zoveel adrenaline ben wakker geworden.

Die ochtend rustig ontbijten en om 08:00 de korjaal in. Gelukkig is het zo nu en dan bewolkt waardoor de terugreis niet zo zwaar wordt als ie in de volle zon zou moeten worden afgelegd. We moeten een keer of 5 de boot uit omdat het water nog steeds erg laag is.

Als ik probeer een doorgang van zo'n stroomversnelling te filmen weigert de bootsman verder te varen, hij wil niet gefilmd. Als ik in de boot stap zeg ik hem dat hij werkzaam is in het tourisme...en dat dat er nu eenmaal bijhoort. De rest van de reis film ik volop, hoor hem niet meer klagen.

Plotseling horen we een luide knal en we vallen stil. Flink hard de bodem geraakt. Onze bootsman en ook de andere passagiers zijn flink geschrokken. Na pakweg 5 uur, waarvan de laatste 2 volop in de zon zijn we er bijna, totdat de boot weer stilvalt...benzine op!!! We dobberen een tijdje rond op de rivier in de volle zon, geen water meer, dan een tegenligger die zo vriendelijk is ons wat benzine te verstrekken en na 5 minuten varen we de haven binnen.

We eten nog wat bij tante Annie, die er een echt Surinaams tempo op nahoud. Een dik uur later zit iedereen te pitten in ons busje terug naar Paramaribo. Uitgewoond stappen we na dik 3 uur uit bij Amice een heerlijk schoon B&B met schone handdoeken!!! Na een douche eten we bij de Chinees en voldaan glijden we ons schone bed in, morgen een " rommeldaggie"!

De rommeldag is heerlijk, hoogtepunt is het zoeken naar een schoenmaker om de loslatende zool van Anita haar wandelschoenen te repareren. Ik verheug me altijd op dit soort activiteitjes. We vragen een adres van een schoenmaker, de naam is "onze vlag". Als we in de buurt van "onze vlag" zijn zie ik een schoenmaker met een leest op straat zitten bezig schoenen van een mevrouw te repareren. Met spijkertjes repareert hij ze handig. Hij kijkt naar Anita haar defecte schoenen en zegt met een Surinaams dialect "daar moeten spijkertjes in jonge. Ja bij onze vlag lijmen ze ze maar dat laat zo weer los, ik zeg je er moeten spijkertjes in!". Het is gezellig rondom het schoenmakertje, iedereen groet hem en hij babbelt met iedereen. Na een kwartiertje zijn Anita haar schoenen gelijmd en zitten er in iedere schoen 9 spijkertjes! Ik vind het prima als ze ze nog maar een week kan gebruiken! Wat het moet kosten vragen we "geef maar wat je wilt jonge". We stoppen hem 50 SRD toe, blijkbaar is het genoeg hij is er content mee.



Lekker gelunched uurtje terug en omgelopen best heftig bij temperaturen royaal boven de dertig graden nu bijtanken en rehydrateren bij het zwembadje, heerlijk!