Basic....

Maandag vertrekken we met een prive busje naar Anjoni om daar per korjaal aangedreven door een stevige Yamaha buitenboordmotor naar Ping Pe vervoerd te worden. Ik moet direct al het eea corrigeren, ons prive busje bevatte al pakweg 12 andere Nederlanders, dus niks prive en dus werden we met ons zessen al direct blootgesteld aan, de man met de lange benen, het te blonde bepje met een te open klepje....De rit met het busje naar Anjoni duurde een uurtje of 3, dat blonde bepje bleef maar lullen, niet te stoppen.....Ik weet dat ik s'ochtends niet maatgevend ben als het op socializen aankomt maar ook m'n mede bourgondiers stoorden zich mateloos aan de spraakwaterval en haar verhalen.

Het eten Bami (spaghetti is eigenlijk een betere benaming) smaakte prima maar ook daar was het onze ratelende bimbo die de rust verstoorde. Het was inmiddels al weer royaal boven de 30 graden, het vooruitzicht om een uurtje of 4 in een open korjaal in de volle zon te moeten zitten was niet erg aanlokkelijk. Dus uitgerust met een hoofddoekje nam ik plaats in de korjaal met naast mij een mede bourgondier van het mannelijke geslacht, die zich ook beschermde middels een....juist hoofddoekje. Het moet een komisch gezicht zijn geweest gezien alle reacties die ons ten deel vielen.

De tocht over de rivier was prachtig, vanwege de lage waterstand moest een deel van de passagiers zo nu en dan de korjaal verlaten om de stroomversnellingen te kunnen passeren. Wij mochten blijven zitten, het was prachtig om te zien hoe de bootsman goed getimed z'n bootje door die stroomversnellingen wist te loodsen. Echter na een uurtje of 2-3 wist ik niet meer hoe ik m'n benen moest verbuigen en op welk deel van m'n achterwerk ik nog niet gezeten had of welk deel van datzelfde achterwerk de druk van m'n eigen gewicht nog aankon. Alles begon pijn te doen en m'n rechter knietje begon al redelijk "well done" te worden. Met bourgondiers op stap heeft voordelen, maar het nadeel (met name het mannelijke deel met hoofddoekjes) is de omvang waardoor een bankje na verloop van tijd toch krap begint te worden.
Ping Pe ging basic worden, dat wisten we maar het varkenskot waar men ons in wilde prakken vond geen genade bij mij en m'n reisgenoten. Het was een 6 persoons huisje met 3 ruimtes waar net een bed in paste, ruimte om een tas neer te zetten was er niet meer. Het vooruitzicht in dat kot de nacht door te moeten brengen met deze hitte was niet aanlokkelijk en dus....werd er onderhandeld.

De eigenaar Chapeau was een alleraardigst manneke, hij had de blonde praatgrage bimbo (die overigens gedurende de hele bootreis ook haar snater niet hield) een eigen huisje gegeven en ook de man met de lange benen mocht genieten van een eigen huisje. We meldden Chapeau dat hij toch een foutje in de planning had gemaakt, voor ons was er maar 1 optie, 3 2 persoons huisjes zoals dat door het reisbureau in de voucher keurig was aangegeven. Los het maar op Chapeau het is jouw probleem!! De man met de lange benen en de bimbo werden gevraagd of ze ons varkenskot wilden betrekken, maar de uitkomst liet zich voorspellen....kortom Chapeau had een probleem. Na lang wikken en wegen en het bekijken van wat andere varkenskotjes kwam hij met de oplossing, hij zou ons naar een ander onderkomen brengen, echter het was inmiddels al donker geworden. We schoven aan om eerst in Ping Pe ons avondeten te nuttigen en dus "genoten" we nog even van het geratel van de bimbo en de man met de lange benen. Natuurlijk namen ze onze poging om ze naar het varkenskot te verdrijven niet in dank af, we voelden dat de sfeer er niet beter op was geworden.

In het stikdonker namen we plaats in de korjaal van Chapeau, het werd een onvergetelijke tocht. Hoe Chapeau z'n weg wist te vinden en z'n bootje behendig langs de rotsen loodst met op de achtergrond alleen het silhouet van de bomen langs de rivier was voor mij onbegrijpelijk. Na een uurtje arriveerden in ons nieuwe kampement, het is nog steeds basic maar in elk geval zijn we verlost van de penetrante rioleringslucht, de man met de lange benen en de praatgrage bimbo! Na de rehydratatie voelen we ons een stuk beter en na een afsluitend rummetje (met ijs) duiken we moe maar voldaan ons 1,1 ster appartement in waar het coma al snel toeslaat!
Na een ontbijtje begeven we ons naar het Maron dorpje aan de overkant, Chapeau leidt ons er doorheen. Van de onvrede is tussen Chapeau en ons clubje niets meer te merken, het is gezellig en er wordt veel gelachen! Hoogtepunt is het bezoek aan de grand-man, zeg maar de koning van de Marons. Het hutje waar de man in zit (ik schat hem 45) is klein en benauwd. Er wordt veel en langdurig gesproken en langzaam aan voel ik de poten van het platic stoeltje onder me wegglijden. Ik weet ternauwernood te blijven zitten en zie ook m'n overbuurman badend in het zweet tegenover me vertrekken, hij trekt het ook niet meer. Na 3 kwartiertjes verlaten we helemaal bezweet het hutje van de grand-man. Bij het verlaten van het hutje kom ik klem te zitten in de deur, ik had m'n cameratas beter van m'n rug kunnen halen maar dat is nu te laat. Met wat kunst en vliegwerk wurm ik me los en laten we het hutje van de grand-man onbeschadigd maar opgelucht achter ons.

Tussendoor toch vooral hydrateren, we verlaten per korjaal het dorpje terug naar ons 1,1 ster appartement. Die avond douchen we in een stroomversnelling in de rivier, even heerlijk afkoelen! Wederom hydrateren en na een goede maaltijd duiken we met de benodigde slaapmiddelen/hydratering het bed in.

Het is inmiddels woensdag, de junglewandeling staat op het programma. De nachtelijke slaappartij in de jungle komt al niet meer ter sprake en na de wandeling in de jungle behoort die slaappartij definitief tot het verleden. De twee flesjes water per persoon is een minimale hoeveelheid en na de beklimming van de ananas berg ben ik helemaal leeg. De jungle is prachtig maar de minimale hoeveelheid dieren stelt me teleur. De bullet mier en de vuur mier maken nog de meeste indruk. Een uurtje of 3 later staan we uitgedroogd en uitput in ons dorpje en je raadt het inmiddels al, rehydrateren is noodzakelijk! Het eten laat ik die dag aan me voorbij gaan uitgewoond!!

Donderdag een rustig daggie rustig wat lummelen. Ik zit al vroeg buiten en hoor Gio onze "kamp manager" praten met iemand aan de overkant van de rivier, al snel op zo'n 100 meter afstand. Een derde ook aan de overkant van de oever mengt zich in het gesprek. Het klinkt vrolijk en je merkt ondanks dat ik de taal niet beheers dat het sociale chitchat is. Ik kan het niet laten Gio te vragen wat ie besproken heeft. "Het water is nog steeds laag he? Het zou mooi zijn als het weer wat hoger stond, dan kunnen we weer over de rotsen heenvaren." Kortom gewone nietszeggende chitchat maar gevoerd over een afstand van pakweg 100 meter". Volgens mij komt m'n buurvrouw uit deze streek, zij gebruikt ook altijd een volume waarmee ze gemakkelijk 100 meter kan overbruggen!

Reuring in het kamp, er is een tapijtboa gevonden! De lokals die in het kampje werken kijken op gepaste afstand toe. Het beest is niet giftig, een metertje lang maar flink pissig en bijten kan ie zeker. Met de grashark hangt Gio hem handig in een plastieken zak, waar hij tot rust mag komen. Hij laat hem als ie rustig is geworden aan de overkant van ons eilandje vrij. Nog even noemt Gio het woord slangsoep....ik probeer hem toch vooral te overtuigen dat het beestje vrij veel nuttiger is. Ik snap nu ook waarom onze bladblazer die met z'n bladblaas machine zoveel stof veroorzaakt iedere dag bezig is het grasveld van bladeren te ontdoen. Vind het nu ook een onprettig idee dat onze 1,1 sterren appartement het her en der aan planken ontbreekt....maar ach nog 1 nacht, het zal wel loslopen...

De plannen om per vliegtuig terug te gaan staan op losse schroeven, er is geen lading voor de heenweg zodat de kans redelijk aanwezig is dat we toch weer per korjaal terug gaan, nu echter stroomafwaarts wat de terugreis aanzienlijk moet bekorten. Hopelijk vertrekken we vroeg, lange tijd volop in de zon zonder bescherming is weinig aanlokkelijk, de tocht op zich maak ik graag nog een keer, we gaan het zien, morgen.