Er is iemand gerammeld...

Gisteren liepen we rond een uur of 15:00 terug naar hotel Krasnapolsky. Toen we dicht bij ons hotel waren reden er 2 politieauto's en pakweg 6 motoren met loeiende sirene's voorbij. De laatste motor was er eentje van de militaire politie. Aangekomen bij ons hotel was het opvallend druk, het was duidelijk dat er iets was gebeurd, echter wat?? Als nieuwsgierig tourist zoek je dan de menigte op. Wel een voordeel trouwens, iedereen verstaat je, das trouwens ook gelijk een nadeel, op je woorden letten als er mensen in de buurt zijn. Het Surinaams is net een beetje anders, op m'n vraag aan een meisje dat ook in de verte stond te staren, wat er aan de hand was antwoordde ze "er is iemand gerammeld" een militair meldde ze er nog bij. Beetje verbaasd bleef ik achter, er is iemand gerammeld...

De volgende ochtend bracht de krant helderheid, gerammeld betekent er is iemand in elkaar geramd, klinkt in het Surinaams toch een stuk leuker! Er is zelfs traangas aan tepas gekomen (door de zonen van de Hermandat) kortom hotel Krasnapolsky stond in het middelpunt van de belangstelling! Bijgaand het desbetreffende krantenartikel. Overigens stond Suriname recent in de belangstelling vanwege het Zika virus, dezelfde krant maakt melding van een nieuw Zika virus dat over een aantal maanden toeslaat.

Zit hier op het terras bij het zwembad terwijl een plensbui aan me voorbij trek, heerlijk en nog steeds dat (welliswaar iets dunnere) Surinaamse dekentje over me heen.
Vanochtend heerlijk over de markt geslenterd en natuurlijk altijd weer een opgewekte Surinamer die een vrolijke of aardige opmerking maakt. Ben je familie van Beatrix?? Spelletje gedamd (verloren) en na een uurtje of 3 op zoek naar een terrasje, de 4,5 liter koud water was in een mum van tijd verdwenen. Vervolgens richting Fort Zeelandia. Vreemde plaats als je je realizeert wat daar een tijd geleden is gebeurd.

Het was vandaag echt heet en waren de straatjes in Paramaribo normaal gesproken kort, in de wijk waar we vandaag terecht kwamen waren de straten extreem lang en vooral geen schaduw te bekennen. Dat eiste z'n tol en op ons laatste tandvlees bereikten we ons terrasje voor de lunch. Hebben inmiddels geleerd dat als je iets te drinken wilt je dat eerst moet bestellen en het eten nog even achterwege moet laten. De helpende hand toesteken helpt ook en zo liep ik al snel met een bak ijs met daarin 2 Djogo's richting onze tafel. De glazen werden door de ober gebracht en al snel zaten we aan een paar ijskoude Djogo's, het lokale bier. Vochthuishouding op orde houden is een dagtaak...De lunch ook ter plekke genoten en tegen drieen stonden we weer in het hotel.

Inmiddels is de ergste bui voorbij en zit ik in m'n eentje aan het zwembad...