Slapende diender op de achterbank en Richard F.

Even schetsen hoe ik erbij zit...korte broek uitzicht over de Andes, drums op de achtergrond, zwoel windje, donkere wolken en gerommel van onweer boven diezelfde Andes. Vanochtend de rit naar de Salinas Grandes gemaakt over een pas van 4200 meter. Het was wederom een prachtige tocht, met heerlijk weer. De bergen waren wederom prachtig, geel, rood, groen en met het zonnetje erop was het een prachtig plaatje. Normaal gesproken vallen er tussen ons in de auto weinig stiltes, deze keer was dat anders. Naarmate we verder de bergen in kwamen werd het op de stoel naast me stiller en stiller. De stilte nam toe met de hoogte. De omgeving was echt prachtig en via de vele haarspeld bochten belandden we uiteindelijk op de top, 4200 meter. Vanaf het moment dat ik dit in de reisbeschrijving zag had ik me op deze route verheugd. Ook toen realiseerde ik me dat dit voor Haantje niet prettig zou zijn. Haantje wilde nog aan de coca bladeren, voor we de berg op gingen, maar we zijn uiteindelijk clean op de top beland. Vlak om de hoek lag een tankwagen op z'n kantje. Het bleek om een tankwagen met gas te gaan hoorden we later. Voelde een beetje drukkend gevoel in m'n hoofd, Haantje had nergens last van maar wilde wel graag naar beneden. Vervolgens doorgereden naar de Salinas Grandes en uiteindelijk aan het zoutmeer gestopt. Men was bezig om een zoutblok te verplaatsen en had daar beduidend moeite mee, ik bood aan om te helpen en men accepteerde dat. Het zijn kleine dingen maar het moment om met locals te babbelen. Onder begeleiding van een gids mochten we de zoutvlakte op, maar dat vonden we niet nodig.
Daarna dezelfde weg over de 4200 meter terug, met een iets spraakzamere Haantje naast me. Ze wist wat haar te wachten stond. Op de top vroeg een agent, die klaarblijkelijk bij de gekantelde vrachtwagen had gepost of ie met ons mee de berg af mocht en dus hadden we bij onze afdaling een slapende diender op de achterbank.
Toen we terug waren wilde Anita naar een stadje 50 km verderop. Ook dat was een mooie rit, echter het stadje had niet veel om het lijf, gevolg...vlot na aankomst terug naar Tilcare. We kozen voor een late lunch om daarna uit te rusten op onze kamer met uitzicht. De golf heeft het verder prima gedaan maar was op de berg niet vooruit te branden. In z'n 2 ging het net zo'n beetje.
Oh ja rest me nog te melden hoe ons kerstdiner was. We hadden in ons hotel een tafeltje gereserveerd en hoewel ik me vrij voel om hier in korte broek aan tafel te verschijnen, had ik zoiets, dat is beter van niet. Anita dacht er het hare van "als jij in korte broek wilt doe je dat toch". Ik had al tafellinnen zien liggen en was blij dat ik voor de lange broek had gekozen.
Zoals te doen gebruikelijk had Anita al een tafeltje uitgekozen en zoals te doen gebruikelijk had ik me daar niet mee bemoeid. Bij binnenkomst zag ik al goed dat ik in het lang ben. Er stond lekkere muziek op, ik zei nog tegen Anita, "lekkere muziek!". We waren nog maar net binnen of de lekkere muziek maakte plaats voor Richard Fledermaus 1 oid, een gevalletje piano tingeltangel. Men had naast ons nog een tafeltje voor 2 gedekt en verderop voor 5. We hadden al snel in de gaten dat wij de enige klanten zouden zijn. Een goede reden om te vragen of de muziek die bij binnenkomst op stond weer opgezet kon worden. Nu is mijn Spaans echt slecht maar volgens mij wilde men mij niet begrijpen...men ging wel over tot andere muziek...Richard Fledermaus 2....Ik heb nog een poging gewaagd hetgeen resulteerde in Richard Fledermaus 3. Toen men vroeg of deze muziek goed was heb ik ze maar een dikke duim gegeven, moet ik dat Spaans maar beter beheersen. Weet zeker dat het geen onwil is daarvoor zijn de mensen echt te aardig.
Morgen terug naar Salta voor 1 nacht en dan Buenos Aires om oud en nieuw te vieren hopelijk met betere muziek.